Keloğlan, yaramazlığıyla nam salmış, neşeli bir çocuktu. Annesi her zaman 'Keloğlan, sakın yaramazlık yapma, sözümü dinle!' derdi. Ancak Keloğlan, annesinin sözünü dinlemeyi pek sevmezdi. Bir gün, annesi ona 'Oyun oynamaya gitme, evde kal, bahçedeki çiçekleri sula!' demişti. Ama Keloğlan, annesinin sözünü dinlemedi. Arkadaşları, 'Ormanda gizli bir mağara varmış, oraya gidelim!' diye çağırdılar. Keloğlan, 'Gideceğim!' diye bağırarak koştu. Ormanda, ağaçların arasında gizlenmiş bir mağara buldular. Mağaranın ağzında, üzerinde garip işaretler bulunan, eski püskü bir ayna duruyordu. Keloğlan, aynaya baktı. Aynada, kendi yüzü değil de, kocaman bir ejderha göründü! Korkudan sıçrayan Keloğlan, aynayı düşürdü. Ayna kırıldı ve ondan küçük, parıldayan parçalar saçıldı. Bu parçalar, etrafa sihirli bir ışık saçarak, mağarayı aydınlattı. Birdenbire, mağaradan garip sesler gelmeye başladı. Sesler yaklaştıkça, Keloğlan ve arkadaşları, küçük, tüylü yaratıklar gördüler. Bu yaratıklar, korkunç görünmelerine rağmen, aslında çok sevimliydiler. Yaratıkların kralı, Keloğlan'a yaklaştı ve 'Biz, aynanın koruyucuları, sihirli ayna kırıldığı için seni aramaya geldik. Aynayı tamir etmen gerekiyor, yoksa tüm orman karanlığa gömülecek!' dedi. Keloğlan, ilk defa ciddi bir sorumlulukla karşı karşıya kalmıştı. Annesinin sözünü dinlememesinin sonuçlarıyla yüzleşiyordu. Yaratıklar, Keloğlan'a aynanın parçalarını birleştirmeyi öğrettiler. Keloğlan, tüm parçaları dikkatlice birleştirdi, ayna yeniden bütünleştiğinde ise sihirli ışık daha da güçlendi. Orman, yeniden aydınlandı ve renkli çiçekler açtı. Küçük yaratıklar, sevinç çığlıkları atarak Keloğlan'ı kutladılar. Keloğlan, arkadaşlarıyla birlikte mağaradan çıktı. Keloğlan yolda yürürken annesinin sözünü dinlememenin sonuçlarını düşündü. Annesinin sözünü dinlememiş, yaramazlık yapmış ve büyük bir tehlikeye girmişti. Bu macera Keloğlan'a büyük bir ders vermişti. Eve dönerken yorgun ve biraz da üzgündü. Annesini görünce hemen her şeyi anlattı. Annesi, 'Sevindim ki sağ salim döndün, Keloğlan' dedi. 'Ama bir daha sözümü dinlemezsen, başına daha büyük işler gelebilir. Her zaman sözümü dinlemelisin, bu senin iyiliğin içindir.' Keloğlan, annesini sıkıca kucakladı ve 'Annem, bir daha sözünü dinlemeyeceğim diye bir şey yok, söz veriyorum!' dedi. Annesi onu öptü ve 'Bunu duyduğuma çok sevindim' dedi. Keloğlan o günden sonra, annesinin sözünü dinlemeyi öğrendi. Yaramazlık yapmayı da bırakmadı ama artık daha dikkatli ve sorumlu davranıyordu. Annesinin sözünü dinlemenin ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Bu macera, Keloğlan'ın hayatında bir dönüm noktası oldu. Keloğlan, sihirli ayna macerasını hep hatırladı ve her zaman annesinin sözünü dinlemeye çalıştı. Bu sayede hem kendisini hem de etrafındakileri kötülüklerden korudu. Keloğlan, artık sadece yaramaz bir çocuk değil, aynı zamanda sorumluluk sahibi, iyi kalpli bir çocuktu. Artık her zaman annesinin öğütlerini aklında tutarak daha akıllıca kararlar alıyordu. Ve böylece, Keloğlan'ın öyküsü, hem eğlenceli hem de öğretici bir masal olarak nesiller boyu anlatıldı. Çünkü Keloğlan'ın hikayesi, annesinin sözünü dinlemenin önemini ve sorumluluk sahibi olmanın değerini vurguluyordu.