Kerem, üç yaşında neşeli, meraklı bir çocuktu. Annesi Kübra Hanım ve babası Serkan Bey onu çok seviyordu. Küçük bir aileydiler ve birbirlerine çok bağlıydılar. Evleri, güneşin her zaman içeri sızdığı, sıcak ve mutlu bir evdi. Bahçeleri rengarenk çiçeklerle doluydu, Kerem de bu çiçeklerin arasında, kendine ait bir dünyada oynardı. Bir gün, babası Serkan Bey, Kerem'e özel bir hediye getirmişti; bir kutu dolusu eğlenceli oyuncak! Arasında, çiş eğitimi için tasarlanmış sevimli bir ayı, uçak şeklinde bir oyuncak ve rengarenk toplar vardı. Kerem, hediyelerini görünce sevinçten çığlık attı. Hemen ayıya sarıldı ve 'Teşekkür ederim Baba!' dedi. Ayı, yumuşacık ve kokusuyla Kerem'in en sevdiği oyuncak oldu. Ancak Kerem, oyuncaklarını nasıl oynayacağını bilmiyordu. Uçağı havaya fırlatıp durdu, toplarını da her yere savurdu. Oyuncaklar dağıldı, oda karmakarışık oldu. Kübra Hanım, 'Kerem'ciğim, oyuncaklarını daha düzgün kullanmalısın' dedi, 'Bak, oda ne kadar dağınık oldu. Topları hep yere atma, sepete koyalım. Uçağı da dikkatlice fırlatmalısın ki kırılmasın.' Kerem annesinin sözlerini dinledi, fakat bir süre sonra yine eski alışkanlığına döndü. Topları birbiri ardına havaya fırlatıyor, uçağı yere vuruyordu. Kübra Hanım, sabırla Kerem'e oyuncaklarını nasıl düzgün kullanacağını, nasıl saklayacağını gösterdi. 'Bak Kerem,' dedi, 'oyuncaklarımızın her birinin bir yeri var. Her şeyin düzenli olması hem güzel hem de oyuncaklarımızın daha uzun süre ömürlü olmasını sağlar.' Serkan Bey de oğluna katıldı. 'Oyuncaklarımızı sevgiyle kullanmalıyız Kerem' dedi. 'Bunu yapınca oyuncaklarımız daha mutlu olur ve daha uzun süre oynarız.' Kerem bu defa dikkatlice dinledi. Annesi ve babasıyla birlikte oyuncaklarını düzenledi, sepete topladı, uçağı da özenle bir rafa koydu. Çiş eğitimi ayısıyla da çok güzel vakit geçirdi. Ayı, ona çişini tuvaletini yapmayı öğretti. Kerem, oyun oynarken çişini tutmaya çalıştı ve başardı. Bu onu çok mutlu etti. Her seferinde tuvalete gitmeyi, ayısına çişini yaptığını anlatmayı severdi. Ayı onun en yakın arkadaşı olmuştu. Günler böylece geçti. Kerem, oyuncaklarıyla daha özenli oynamayı, onları koruyup saklamayı öğrendi. Odasını her zaman düzenli tutmaya çalıştı. Ailesi de onun bu olumlu değişiminden çok mutlu oldu. Kerem'in özenli ve düzenli davranışları, ailesiyle olan bağını daha da güçlendirdi. Bir gün, Kerem annesine, 'Anne, ben büyüdüğümde tıpkı senin gibi çok iyi bir anne olacağım!' dedi. Kübra Hanım, Kerem'i kucakladı ve 'Bunu duyunca çok mutlu oldum' dedi. Serkan Bey de oğluna katılıp, 'Hayatta karşılaşacağın zorluklarda bile, bugün öğrendiğin bu disiplin ve düzen sana yardımcı olacaktır' dedi. Akşam yemeğinde, üçü bir arada, ailece güzel vakit geçirdikleri için mutluydular. Kerem'in mutlu gülüşü, evlerini daha da aydınlatıyordu. Kübra Hanım ve Serkan Bey, evlatlarının iyi ve mutlu bir birey olarak yetişmesi için her şeyi yapmaya hazırdı. Kerem'in hikayesi, düzenin, sevginin ve ailenin önemini gösteren, mutlu bir sonla biten güzel bir masaldı. Kerem, oyuncaklarını düzgün kullanmayı, odasını düzenlemeyi ve ailesine karşı sevgisini göstermeyi öğrenmişti. Ve bu, onun için en değerli hazineydi. Çünkü Kerem'in en büyük hazinesi, onu koşulsuz seven, destekleyen ve her zaman yanında olan ailesiydi. Çünkü Kerem bilirdi ki, dünyanın en güzel hediyesi, ailesinin sevgi dolu kucağıydı.