Melek, küçük bir köyde yaşayan, neşeli ve yardımsever bir kızdı. Saçları güneş gibi sarı, gözleri ise gökyüzü mavisi gibiydi. Melek, her zaman etrafındakilere yardım etmek için can atardı. Köyündeki herkes onu çok severdi. Bir gün, köyün yakınlarındaki ormanda garip sesler duyuldu. Köylüler korkmuştu. 'Ne oluyor?' diye fısıldıyorlardı birbirlerine. Cesur Melek, korkuya kapılmadı. 'Ben gidip bakacağım!' dedi ve ormana doğru yola koyuldu. Ormanın derinliklerinde, büyük bir mağaranın ağzında, üç küçük ejderha gördü. Ejderhaların pulları, gökkuşağı renklerinde parıldıyordu. Ama ejderhalar üzgündüler. 'Biz açız' diye fısıldadı en küçük ejderha, sesi titreyerek. 'Ve mağaramızda yiyecek hiçbir şey kalmadı.' Diğer iki ejderha da başını salladı. Melek, onlara baktı ve kalbinde bir sıcaklık hissetti. 'Üzülmeyin!' dedi. 'Ben size yardım edeceğim!' Melek, köydeki tüm arkadaşlarına haber gönderdi. Köylüler, Melek'in cesaretine hayran kalmışlardı. Herkes elinden gelen yardımı yapmaya karar verdi. Büyük anneler, lezzetli kekler ve kurabiyeler pişirdiler. Çiftçiler, taze sebzeler ve meyveler topladılar. Balcılar, tatlı bal kavanozları getirdi. Hatta marangoz bile, küçük ejderhalar için minik ahşap tabaklar yapmıştı. Bir saat geçmeden, herkes Melek'i takip ederek mağaraya ulaştı. Köylüler, sepetler dolusu yiyecekleri ejderhalara sundu. Küçük ejderhalar, gözleri ışıl ışıl parlayarak, yiyecekleri iştahla yemeye başladılar. Melek, onlarla oynadı, şarkılar söyledi ve hikâyeler anlattı. Ejderhalar, Melek'in ne kadar iyi kalpli olduğunu anladılar. Gün batımına kadar hep birlikte neşe içinde vakit geçirdiler. Ertesi gün, Melek ve arkadaşları, mağaranın etrafındaki çalılıkları temizleyip, etrafına çiçekler ektiler. Ejderhalar da onlara yardım etti. Birlik ve beraberlik içinde çalışmanın gücü inanılmazdı. Mağara, kısa sürede güzel ve güvenli bir yuva haline geldi. Küçük ejderhalar, Melek ve köy halkını çok sevmeye başladılar. Bundan sonra, her pazar günü, köy halkı mağaraya giderek ejderhalarla birlikte vakit geçiriyor, oyunlar oynuyor ve şarkılar söylüyorlardı. Günler haftalara, haftalar aylara dönüştü. Melek ve ejderha arkadaşları, birbirlerine olan sevgi ve saygılarını her geçen gün daha da arttırdılar. Ejderhalar, Melek'in yardımıyla, ormandaki kayıp hayvanları buluyor, hastalanan hayvanlara bakıyor ve ormanın korunmasına yardımcı oluyordu. Köy halkı da ejderhalardan korkmayı bıraktı. Aksine, onları dostları ve koruyucuları olarak gördüler. Melek'in cesareti ve yardımseverliği sayesinde, köy ve orman, huzur ve mutluluk içinde yaşamaya devam etti. Ve böylece, Melek'in ejderhalarla olan dostluğu, nesilden nesile anlatılan bir masal haline geldi. Bu masal, her çocuğa birlik, beraberlik ve yardımlaşmanın önemini öğretmek için anlatılırdı. Bir gün, en büyük ejderha, Melek'e bir hazine haritası verdi. Harita, köyün yakınlarındaki bir gölün altında gizlenmiş büyülü bir çiçeği gösteriyordu. Bu çiçek, köyün her türlü hastalığa karşı bağışıklık kazanmasını sağlayacaktı. Melek ve arkadaşları, haritayı takip ederek bu çiçeği buldular. Büyülü çiçeği köyün çeşmesinin suyuna ekleyince, köy halkı hastalıklardan tamamen kurtuldu. Melek'in cesareti, iyi niyeti ve arkadaşlarına olan sevgisi, köy için bir kurtuluş olmuştu. Melek, ejderhaların ve köy halkının sonsuza dek kalbinde özel bir yere sahip oldu. Ve bu hikayenin ahlakı şudur: Birlikte, her şeyi başarabiliriz. Yardımlaşma ve dostluk, en büyük gücümüzdür. Ve korkularımızı yenmek, her zaman mümkün olan en iyi şeyleri yapmamızı sağlar.