Çok uzaklarda, güneşli bir tepenin eteğinde, küçük bir ev vardı. Bu evde, masalları, kalemleri, kitapları ve hatta sevimli bir silgiyi çok seven, Öykü adında sevimli bir kız çocuğu yaşıyordu. Öykü, ders çalışmayı çok severdi. Onun için ders çalışma zamanı, büyülü bir serüvendi. Her akşam, pembe çiçekli masa örtüsü serili masanın başına oturur, sevdiği masal kitabını açar, kalemini ve silgisini yanına alırdı. 'Bugün hangi masala dalacağız?' diye fısıldardı kitabına. Kitap da, 'Heyecan verici bir yolculuk seni bekliyor, küçük dostum!' diye cevap verirdi sanki. Öykü'nün en sevdiği eşyaları, onun en iyi dostlarıydı. Kalemi, 'Öykücüm, seninle yazdığım her hikaye, benim için bir hazine!' derdi. Kitabı, 'Sayfalarımda gizli yüzlerce macera var, keşfetmeye hazır mısın?' diye fısıldardı. Sevimli pembe silgisi ise, 'Yanlışlar için korkma, ben burdayım!' diye onu cesaretlendirirdi. Hatta eski, ahşap sandalyesi bile, 'Ben senin en güvenilir dostunum, ders çalışırken sana her zaman destek olurum!' diye seslenirdi. Öykü, bu eşyalarını çok sever, onları her zaman temiz tutar, özenle korurdu. Çünkü biliyordu ki, bu dostları olmadan ders çalışması çok daha zor olurdu. Bir gün, Öykü çok önemli bir sınav hazırlığı yapıyordu. Sınav, 'Cesaret Sınavı' diye anılıyordu. Bu sınavda, çocuklar cesaretlerini ve bilgilerini test eden zorlu sorularla karşılaşırlardı. Öykü biraz endişeliydi. Zor soruların üstesinden gelebilecek miydi? Sınav günü yaklaştıkça, Öykü'nün kalemi biraz daha gerginleşmiş gibiydi. 'Öykücüm, biraz telaşlı görünüyorsun!' dedi. 'Biraz heyecanlıyım,' dedi Öykü, 'Ama seninle birlikte korkacak bir şey yok.' Kitabı, 'Sakin ol, küçük arkadaşım. Bilgilerin senin en büyük silahın. Benim sayfalarımda gizli bilgileri hatırla!' diye fısıldadı. Pembe silgi, 'Yanlışlar yapsan bile, ben burdayım. Her zaman düzeltebiliriz!' diye cesaretlendirdi onu. Sınav günü geldi. Öykü, cesurca sınav salonuna girdi. Sorular gerçekten zordu ama Öykü pes etmedi. Kalemiyle hızlıca yazdı, bilgilerini hatırlamak için kitabını gözden geçirdi, gerektiğinde silgisini kullandı. Bazen zorlandığında, sandalyesine yaslanarak, derin bir nefes alır, kendine güvenini tekrar kazanırdı. Sınav bittiğinde, Öykü çok yorgun ama aynı zamanda mutluydu. Her soruyu cevaplamaya çalışmış, elinden gelenin en iyisini yapmıştı. Sonuçlar açıklandığında, Öykü'nün 'Cesaret Sınavı'nı başarıyla geçtiğini öğrendi. O kadar mutlu olmuştu ki, sevincinden havaya zıpladı. Kalemi, kitabı ve silgisi onunla gurur duyuyordu. Öykü, 'Cesaret Sınavı'nı geçmesinin sırrının, cesaret, azim ve çalışmaktan geçtiğini anladı. Ama aynı zamanda, ona her zaman destek olan, dostları olan kalemini, kitabını, silgisini ve sandalyesini de unutmadı. O gün öğrendi ki, gerçek dostluklar, zor zamanlarda en büyük desteği sunar. Ayrıca, eşyalarına özen göstermenin, onları korumanın önemini bir kez daha anlamıştı. Eşyalarını, tıpkı gerçek dostlarını sevdiği gibi seviyor, saygı gösteriyordu. Öykü, bu macerasını her zaman hatırlayacak ve başkalarına da cesaret ve azimde bulunmanın önemini anlatacaktı. Çünkü biliyordu ki, her zaman zorlukların üstesinden gelmenin bir yolu vardır. Yeter ki cesur olun, çalışkan olun ve dostlarınızın desteğini asla unutmayın. Ve tabi ki, eşyalarınıza iyi bakın! Onlar da sizin gibi değerlidirler. Öykü, o gece masal kitabını açtı ve 'Bu geceki masalımız, benim cesaret hikayem olsun!' dedi. Kitap, 'Harika bir fikir, küçük arkadaşım!' diye fısıldadı. Ve Öykü, kalemini eline alarak, kendi cesaret dolu macerasını yazmaya başladı.