Yüksek dağların tepesinde, bulutların arasında, küçük bir rüzgar perisi yaşarmış. Adı Rüzgar'mış. Rüzgar, neşeli ve oyunbaz bir peri olsa da, tembelliğe çok düşkündü. Sabah güneşinin ilk ışıklarıyla birlikte uyanması gerekirken, gün boyu uyuyabilirdi. Çiçeklerin kokusunu, kuşların şarkılarını, şelalelerin sesini duymazdı bile. Çünkü o, tembelliğinin kollarında uyuyakalırdı. Bir gün, dağın derinliklerinde yaşayan devlerin uykusuna dalışını görmüş. Bu devler, çok güçlü ve korkunç yaratıklarmış ama en büyük özellikleri, çok derin ve uzun uyumalarıymış. Üç kardeş dev; Gür, Gök ve Dağ, yüzlerce yıl uyuyup, uyanınca da etrafı altüst edip, yine uyuyakalırlardı. Bu uyku dönemlerinde, çevre sakinleşir, doğa canlanır, kuşlar daha güzel şarkılar söylerdi. Ancak, devlerin uykusu birdenbire bozulursa, büyük felaketler yaşanabilirdi. Rüzgar, devlerin uykusunun önemini bilmiyordu. Bir gün, tembelliğinden, devlerin mağarasının girişine kadar uçup gitmek yerine, bir yaprak üzerinde uyuyakaldı. Uykusunda rüzgarın fısıltıları, devlerin mağarasına kadar ulaşmış ve Gür'ü uyandırmıştı. Gür, öfkeyle gözlerini açtığında, güneş ışığı gözlerini kamaştırmış ve homurdana homurdana yerinden kalkmıştı. Gür'ün uyanması, diğer iki kardeşi de uyandırmıştı. Devler, uyandıklarında inanılmaz güçteydiler ve açlıkları korkunçtu. Dağları yerinden oynatacak, nehirleri kurutabilecek güçteydi. Etrafı karıştırmaya, her şeyi yok etmeye başladılar. Kuşlar korkudan uçup gitmiş, çiçekler solmuş, nehirler kurumaya yüz tutmuştu. Rüzgar, uyanınca yaşananları görünce çok korkmuştu. Tembelliğinin, böyle büyük bir felakete neden olduğunu anlamıştı. Rüzgar, çok üzüldü ve ne yapacağını şaşırdı. Ama sonra, aklına bir fikir geldi. Hemen diğer rüzgar perilerine haber gönderdi. Birlikte, büyük bir rüzgar fırtınası oluşturdular ve bu fırtına, devlerin mağarasına doğru yöneldi. Fırtına, devleri tekrar uykuya dalmaları için, bir ninninin ritmine benzer bir şekilde esintiye dönüştü. Sessizce ve nazikçe, devleri tekrar uykuya daldırdılar. Devler yeniden derin bir uykuya dalınca, doğa yeniden canlandı. Kuşlar şarkı söylemeye, çiçekler açmaya, nehirler akmaya başladı. Rüzgar, çok mutlu olmuştu. Tembelliğinin sonuçlarını görmüş ve doğanın dengesinin ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Rüzgar, o günden sonra tembelliğe elveda dedi. Her sabah güneşle birlikte uyanıp, doğanın güzelliklerini keşfetmeye, doğaya yardımcı olmaya başladı. Artık rüzgar, sadece oyunbaz değil, aynı zamanda çalışkan ve sorumluluk sahibi bir peri olmuştu. Rüzgar, devlerle olan macerasından sonra, her zaman doğanın dengesini korumaya çalıştı. Tembelliğin ne kadar büyük zararlara yol açabileceğini öğrendi ve diğer perileri de tembelliğin tehlikelerine karşı uyardı. Rüzgar, uykudan kalkmak yerine, doğa ile oynamayı, dostlarıyla vakit geçirmeyi, doğaya yardım etmeyi tercih etti. Ve hep mutlu yaşadı. Her gece, yıldızlara bakarak, devlerin uykusunu koruduğu için şükretti ve tembelliğin kötülüklerinden hep uzak durdu. Ejderha ile bir macerası olmasa da, devlerle yaşadığı olay, onun için en büyük macera ve en büyük ders olmuştu.