Bir zamanlar, gökyüzünün en parlak yıldızı olan Ay ışığı'nın yeryüzüne düştüğü, Samanyolu'nun yeryüzüne uzandığı, masal diyarında Samsara adında genç bir kız yaşarmış. Samsara, kalbi iyilikle dolu, ruhu saf bir çocukmuş. Her sabah, doğan güneşe dua eder, her akşam batan güneşe şükredermiş. Köyündeki herkes onu severmiş. Çünkü Samsara, her zaman yardımsever, merhametli ve nazikmiş. Bir gün, köyün dışındaki ormanda, garip bir ses duymuş Samsara. Küçük bir yaratık, yerde kıvranıyormuş. Yaklaştığında, yaratığın şeytani bir varlık olduğunu görmüş. Şeytanın adı Azazel'miş. Azazel, korkunç bir görünüme sahip olmasına rağmen, gözlerinde derin bir üzüntü vardı. Samsara, korkmasına rağmen, Azazel'e yaklaşmış. 'Ne oldu sana?' diye sormuş yumuşak bir sesle. Azazel, 'Kayıp yıldızım,' diye fısıldamış, 'Onu bulmalıyım.' Azazel, aslında Tanrı tarafından görevlendirilmiş bir melekmiş. Ancak, bir zamanlar kibirlenip Tanrı'ya karşı gelmiş ve ceza olarak şeytani bir görünüme bürünmüş. Kayıp yıldızı ise, görevini yerine getirmek için gerekli olan ilahi bir güçmüş. 'Yıldızımı bulmama yardım eder misin?' diye sormuş Azazel. Samsara, Azazel'in hikayesini dinledikçe kalbi daha da yumuşamış. 'Yardım ederim,' demiş, 'Ama önce bana neden bu kadar üzgün olduğunu anlat.' Azazel, uzun uzun hikayesini anlatmış Samsara'ya. Tanrı'nın gücünün büyüklüğünü, kendisinin ne kadar hata ettiğini, kibrinin onu nasıl karanlığa sürüklediğini anlatmış. Tanrı'nın merhametini, kendisine verilen ikinci bir şansı anlattı. Kayıp yıldızı bulması, hatalarının bedelini ödemesi ve yeniden Tanrı'nın huzuruna çıkabilmesi için şartmış. Ama, Azazel'in kalbi hala kırılmıştı. İnsanların ona olan korkusunu, yalnızlığını, pişmanlığını dile getirmiş. Azazel'in sözleri Samsara'nın kalbine dokunmuş. Şeytanın aslında sadece yanlış yolda kalmış, pişmanlık duyan bir varlık olduğunu anlamış. Samsara, Azazel ile birlikte yola koyulmuş. Ormanın derinliklerine, karanlık mağaralara girmişler. Yolculukları zorlu olmuş, birçok tehlikeyle karşılaşmışlar. Ama Samsara, korkusuzca Azazel'in yanında kalmış. Samsara'nın iyiliği ve merhameti, Azazel'in yüreğine umut aşılamış. Azazel, Samsara'nın iyiliğine şahit oldukça, şeytani görünümünün yavaş yavaş solduğunu hissetmiş. Kırgınlığı, öfkesi, nefreti azalmış, kalbinde Tanrı sevgisi filizlenmeye başlamış. Uzun bir yolculuktan sonra, sonunda kayıp yıldızı bulmuşlar. Yıldız, bir mağaranın derinliklerinde, bir çiçek gibi açmış. Yıldızın ışığı, mağarayı aydınlatmış, her yeri huzurla doldurmuş. Azazel, yıldızı alırken, vücudundaki şeytani görünüm tamamen yok olmuş. Yerine, parlak bir ışık yayılmış. Azazel yeniden melek olmuş. Gözlerindeki hüzün kaybolmuş, yerine huzur ve mutluluk yerleşmiş. Azazel, Samsara'ya teşekkür etmiş. 'Senin iyiliğin beni kurtardı,' demiş. 'Şeytan diye bilinen varlık, aslında sadece yolunu şaşırmış bir meleğin karanlık yüzüdür. Şeytanın kötülüğü, insanların korkusu ve nefretinden doğar. Ama iyilik, merhamet ve affetme her şeyi değiştirebilir.' Azazel, Tanrı'nın huzuruna dönmüş. Samsara ise, köyüne dönmüş, Azazel'in hikayesini herkese anlatmış. Köylüler, Azazel'in dönüşümüne şahit olmuşlar ve şeytanın gerçekten kötü olmadığını, sadece yolunu şaşırmış ve pişman olmuş bir varlık olduğunu anlamışlar. Samsara, kalbinin iyiliği sayesinde, Azazel'i karanlıktan kurtarmış. Bu hikaye, her zaman iyiliğin, merhametin ve affetmenin her şeyin üstesinden gelebileceğini göstermiş. Şeytan, sadece insanların korkularının ve yanlış anlamalarının yarattığı bir hayalettir. Asıl kötülük, kalbin kötülüğüdür, ve gerçek iyilik, kalbin iyiliğinden doğar. Samsara ve Azazel'in hikayesi, köyde nesilden nesile aktarılarak, iyiliğin ve merhametin gücünü hatırlatmaya devam etmiş. Bu yüzden sevgili çocuklar, her zaman kalbinizin sesini dinleyin ve iyiliğin gücüne inanın. Çünkü iyilik, dünyayı değiştirebilecek en büyük güçtür.