Selen, küçük, meraklı ve oldukça yaramaz bir kızdı. En sevdiği şey, yeni şeyler keşfetmekti. Özellikle de ışığın farklı kaynaklarını araştırmayı çok severdi. Bir gün, dedesinin eski, tozlu kitaplığında garip bir kitap buldu. Kitabın kapağında, parıldayan bir güneş resmi vardı. Kitabı açtığında, içinde 'Güneş Taşı'nın gizemli bir hikâyesini anlatan eski bir parşömen buldu. Parşömene göre, Güneş Taşı, dünyaya ışığı getiren büyülü bir taştı ve sadece çok iyi kalpli ve meraklı kişiler tarafından bulunabiliyordu. Selen, heyecanla Güneş Taşı'nı bulmaya karar verdi. Dedesinin eski haritasını inceleyerek, 'Güneş Ormanı' denilen gizli bir ormana doğru yola koyuldu. Orman, rengarenk çiçeklerle ve garip, ışıldayan böceklerle doluydu. Selen, ormanın derinliklerine doğru ilerlerken, birlikte ışıldayan ateş böcekleri sürüsüyle karşılaştı. Ateş böcekleri, karanlığı aydınlatan minik ışık kaynaklarıydı ve Selen'e yol gösterdiler. 'Merhaba küçük dostlarım!' diye fısıldadı Selen, 'Güneş Taşı'nı bulmama yardım edebilir misiniz?' Ateş böcekleri, 'Elbette küçük dostumuz!' diye yanıt verdiler ve daha parlak bir şekilde parlayarak, Selen'i ormanın derinliklerine doğru yönlendirdiler. Yolculuğu sırasında, Selen farklı ışık kaynaklarıyla karşılaştı: Güneş ışınlarının ağaçlardan süzülerek oluşturduğu ışık oyunları, ay ışığının parıltısı, yıldızların uzaktan gönderdiği zayıf ışık ve hatta bazı bitkilerin, karanlıkta parıldayan çiçekleriyle oluşturduğu biyolüminesans ışığı. Selen, her bir ışık kaynağını dikkatle inceleyerek, defterine notlar aldı. 'İşte bu harika!' diye düşündü. 'Işığın farklı kaynaklarını öğrenmek çok eğlenceli!' Ormanın derinliklerinde, devasa bir ağaca ulaştı. Ağaç o kadar büyüktü ki, gökyüzünü kapatıyordu. Ağaç gövdesinin içinde, parıldayan bir mağara vardı. Selen cesaretini toplayarak mağaraya girdi. Mağaranın içinde, binlerce parıldayan kristal vardı. Kristallerin arasında, parlayan bir taş dikkatini çekti. Güneş Taşıydı! Taş, güneş gibi parlamaktaydı ve etrafına sıcaklık yayıyordu. Ancak, Güneş Taşı'nın yanında, korkunç bir yaratık vardı: Karanlık Gölge. Karanlık Gölge, Güneş Taşı'nın ışığını çalmaya çalışıyordu. Selen korkmadı. 'Git buradan!' diye bağırdı. 'Güneş Taşı'nın ışığı, herkes içindir! Sen karanlığı seviyorsun ama karanlık her zaman iyi değil. Dünya ışıkla daha güzel!' Selen, zekasını kullanarak Karanlık Gölge'yi alt etti. Karanlık Gölge, Selen'in cesareti ve ışığın gücü karşısında yenik düştü ve mağaradan kaçtı. Selen, Güneş Taşı'nı aldı ve ormandan çıktı. Ateş böcekleri, Selen'e tekrar yol gösterdiler. Selen eve döndüğünde, Güneş Taşı'nı dedesine gösterdi. Dedesi çok sevindi ve Selen'i tebrik etti. 'Sen, çok cesur ve akıllı bir kızsın Selen,' dedi. 'Güneş Taşı'nın ışığı, senin kalbinin güzelliğinin bir yansıması. Her zaman olduğu gibi, iyilik ve bilgi, karanlığı yener.' Selen, Güneş Taşı'nı dikkatlice sakladı ve her zaman yeni ışık kaynakları aramaya devam etti. Her keşfettiği yeni ışık kaynağı, onun için yeni bir macera ve öğrenme fırsatıydı. Ve Selen, her zaman ışığın önemini hatırladı: Işık, sadece görmemizi sağlamakla kalmaz, aynı zamanda umudu, neşeyi ve arkadaşlığı da temsil ederdi. O günden sonra Selen, ışık kaynaklarını araştırırken daha da dikkatli ve daha da cesur oldu. Ve her zaman, herkesin paylaşabileceği ışık olduğunu hatırladı. Herkesin kendi içinde taşıdığı bir güneş ışığı vardı. Sadece onu bulmak gerekiyordu.