Güneş, Çiçekli Çayır'ın üzerine altın tozlar saçıyordu. Tavşan Pikop, uzun kulaklarının arasından güneşin sıcaklığını hissederek çimenlerin üzerinde zıp zıp zıplıyordu. Pikop, Çiçekli Çayır'ın en neşeli, en oyuncu tavşanıydı. Ama bir sırrı vardı; Pikop, büyük bir korkuya sahipti: Karanlıktan korkuyordu. Bu korkusunu kimseye söylememişti. Her akşam, güneş batar batmaz, küçük yuvasına saklanır, titreyerek karanlığı beklerdi. Diğer tavşanlar, ay ışığında oyun oynarken, o, karanlığın pençelerinde sıkışıp kalmış gibi hissederdi. Korkusu, kalbine ağır bir yük gibi binmiş, onu içten içe kemiriyordu. Günler böyle geçerken Pikop'un neşesi azalmaya, oyun oynama isteği kaybolmaya başlamıştı. Bir gün, yaşlı bilge baykuş Hoşgörü, Pikop'u görmüş, halini fark etmişti. 'Pikop, küçük dostum,' dedi yumuşak bir sesle, 'senin gözlerinde bir hüzün, kalbinde bir ağırlık var. Ne oldu sana?' Pikop, önce çekindi. Korkusunu kimseye itiraf edemezdi. Ama baykuş Hoşgörü'nün bakışları o kadar sıcak ve güven vericiydi ki, Pikop, derin bir nefes aldı ve her şeyi anlattı. Karanlıktan duyduğu korkuyu, her gece yaşadığı titremeleri, içine attığı bu ağır yükü... Baykuş Hoşgörü, Pikop'u dikkatle dinledi. Anlattıklarında hiç birini yadırgamadı. Sonra, bilgece bir gülümsemeyle şöyle dedi: 'Sevgili Pikop, korkularını saklamak, onları daha büyük yapar. Onlarla yüzleşmek, onların üstesinden gelmenin en önemli yoludur. ' Baykuş Hoşgörü, Pikop'a karanlıktan korkmanın doğal olduğunu, ama bu korkunun onun üzerindeki etkisini azaltmanın yollarını gösterdi. Pikop'a, yıldızların nasıl ışıldadığını, ayın nasıl güzel bir ışık saçtığını, gece seslerinin nasıl bir uyku şarkısı olduğunu anlattı. Pikop'a, korkularını başkalarıyla paylaşmanın, onların küçülmesine yardımcı olacağını söyledi. Baykuş Hoşgörü'nün tavsiyesi üzerine, Pikop cesaretini topladı. Arkadaşlarına karanlıktan korktuğunu anlattı. Arkadaşları önce şaşırdılar, ama sonra Pikop'a destek oldular. Birlikte karanlığa gittiler, yıldızları saydılar, ayın güzelliğini birlikte izlediler. Pikop, arkadaşlarının desteğiyle, korkularıyla yüzleşmeyi öğrendi. Gece artık korkutucu değil, gizemli ve güzeldi. Bir akşam, diğer tavşanlar, bir fırtına nedeniyle panik halindeydi. Ağaçlar sallanıyor, gökyüzü karanlığa gömüldü, şimşekler çakıyor, gök gürültüsü yankılanıyordu. Çoğu tavşan korkudan yuvalarına sığınmıştı. Ancak Pikop, korkusunu yenmiş ve güçlü bir tavşandı. Pikop, bilge baykuşun öğretilerini aklında tutarak diğer tavşanları sakinleştirmeye çalıştı. Korkularını paylaşmalarını, birlikte bu durumu atlatacaklarını söyledi. Pikop'un cesareti diğer tavşanlara da cesaret verdi. Hep birlikte fırtınanın geçmesini beklediler, birbirlerine destek oldular, korkularını paylaştılar ve birlikte şarkı söylediler. Fırtına sonunda geçtiğinde, Çiçekli Çayır'ın her tarafı sakinleşmişti. Pikop, arkadaşlarının kahramanı olmuştu. O günden sonra, Pikop, Çiçekli Çayır'ın en cesur tavşanı olarak bilinir oldu. Karanlıktan korkuyordu, ama bu korkusuyla yüzleşmişti. Ve öğrenmişti ki, korkularımızı paylaşmak, onları yendiğimiz kadar önemliydi. Pikop, artık karanlığı sadece korku değil, aynı zamanda gizem ve güzellik dolu bir zaman olarak görüyor, bu duygusu sayesinde daha güçlü, daha özgüvenli ve daha mutlu bir tavşan olmuştu. O, tüm Çiçekli Çayır'a, korkuların üstesinden gelmenin yolunun, onları içimize atmamak, aksine paylaşmak olduğunu göstermişti. Pikop, korkularıyla barışmış, mutlu ve özgüven dolu bir yaşam sürüyordu. Son olarak, Pikop ve arkadaşları, korkularını yenmelerini kutlamak için büyük bir parti düzenlediler. Herkes, hikayelerini paylaştı, birbirlerini destekledi ve güzel bir gece geçirdiler. Pikop’un hikayesi, Çiçekli Çayır’da nesilden nesile aktarıldı ve tüm tavşanlara, korkularıyla yüzleşme ve birbirlerine destek olma konusunda ilham verdi.