Umay Zümra, minik bir kızdı. Gözleri güneş kadar parlak, saçları altın sarısıydı. Umay Zümra'nın en sevdiği şey, ailesiyle geçirdiği zamandı. Annesi, babası ve sevimli köpeği Pamuk, onun için dünyanın en güzel ailesiydi. Her Pazar günü, ailece bahçelerindeki büyük ağaçların altında piknik yaparlardı. Umay Zümra, çiçekleri koklar, kelebeklerin peşinden koşturur, babasıyla top oynardı. Annesi ona güzel hikayeler anlatır, Pamuk ise onunla oyun oynar, onu yorarcasına öperdi. Aile bahçeleri, Umay Zümra için büyülü bir yerdi. Renkli çiçekler, vızıldayan arılar ve tatlı kokularla doluydu. Bir gün, Umay Zümra bahçede oynarken, küçük bir kuş yavrusu buldu. Yavru kuşun kanadı yaralıydı ve yalnızdı. Umay Zümra çok üzüldü. 'Aman Tanrım, ne yapmalıyım?' diye fısıldadı. Annesine koştu ve durumu anlattı. Annesi, kuş yavrusunu dikkatlice alarak, ona bir ev yaptılar. Küçük bir kutuya yumuşak bezler koydular ve içine biraz su ve kırılmış ekmek koydular. Umay Zümra her gün yavru kuşu besler, onunla konuşur ve onun iyileşmesini beklerdi. Babası, 'Umay Zümra, bu yaptığın çok güzel bir şey. Hayvanları sevmek ve onlara yardım etmek çok önemli. Bir ailede her birey birbirine destek olmalı, tıpkı bizim gibi,' dedi. Annesi de 'Aileniz sizin için her zaman en büyük destekçinizdir, birlik ve beraberlik çok önemlidir' diye ekledi. Umay Zümra, ailesinin sözlerini dikkatle dinledi ve ailesinin ne kadar değerli olduğunu anladı. Günler geçti ve yavru kuş iyileşti. Kanadı tamamen iyileşmişti. Umay Zümra, kuşu yavaşça bahçeye bıraktı. Kuş, Umay Zümra’nın omzuna konarak minnettarlığını gösteren bir şarkı söyledi ve uçup gitti. Umay Zümra çok mutluydu. Aile bahçesinde geçirdikleri her an Umay Zümra için çok değerliydi. Annesiyle birlikte kek pişiriyor, babasıyla birlikte salıncakta sallanıyor, Pamuk ile birlikte bahçede oyunlar oynuyorlardı. Ailece yemek yiyorlar, birbirlerine hikayeler anlatıyorlardı. Umay Zümra, her akşam yatağa girmeden önce annesine ve babasına 'Sizi çok seviyorum' derdi. Ailesi de onu kollarına alarak 'Biz de seni çok seviyoruz' derlerdi. Umay Zümra, ailesinin sevgisi ve desteğiyle her geçen gün daha mutlu ve sağlıklı büyümekteydi. Ailesi onun için her şeyden önemliydi. Bir gün, Umay Zümra'nın annesi ona 'Aile demek, birbirini seven, birbirine destek olan insanların bir araya gelmesi demektir. Birbirinize her zaman yardım etmeniz, birbirinizin duygularını anlamanız ve birbirinize karşı anlayışlı olmanız gerekir' diye öğretti. Babası da, 'Aile, güçlü bir bağdır, tıpkı bir ağacın kökleri gibi birbirine bağlıdır. Her dal, ağacı destekler. Sen de ailenin değerli bir parçasısın.' diyerek ekledi. Umay Zümra, ailesinin değerli olduğunu, onların sevgisinin ve desteğinin hayatındaki en önemli şey olduğunu anladı. Ailesiyle geçirdiği her anı sonsuza kadar kalbinde sakladı. Ailesinin sevgisi, güneş kadar sıcak ve parlak bir ışıktı. Bu yüzden her geçen gün, Umay Zümra ve ailesinin güneşli aile bahçesindeki mutlulukları daha da arttı. Bu mutlu aile, birbirlerine olan sevgileri ve destekleriyle, her geçen gün daha da güçlendi. Umay Zümra, bu güçlü sevgi bağının tadını çıkararak, neşeli ve sağlıklı bir şekilde büyüdü. Ve o, her zaman ailesinin ne kadar değerli olduğunu biliyordu.