Bir zamanlar, Güneş Dağları'nın eteğinde, şirin bir köyde Yağız adında çok çalışkan ve iyi kalpli bir çocuk yaşarmış. Yağız, her gün sabahın erken saatlerinde kalkar, bahçesindeki çiçekleri sulardı, tavuklarını besler ve yaşlı komşularına yardım ederdi. Köy halkı Yağız'ı çok severdi, çünkü o her zaman güleryüzlü, yardımsever ve neşeliydi. Bir gün, Yağız ormanda yürürken garip bir ses duydu. Sese doğru yaklaştığında, devasa bir mağaranın ağzında, pulları gökkuşağı renklerinde parlayan, kocaman bir ejderha gördü. Ejderha, acı içinde inliyordu. Yağız korkmadı; çünkü kalbi iyilikle doluydu. Cesurca ejderhanın yanına gitti ve 'Ne oldu sana?' diye sordu. Ejderha 'Ayağıma büyük bir diken battı' dedi, 've onu çıkaramadığım için çok acı çekiyorum'. Yağız, küçük bir çakı çıkarıp dikkatlice dikeni ejderhanın ayağından çıkardı. Ejderha rahat bir nefes aldı, 'Çok teşekkür ederim, küçük dostum' dedi, 'Benim adım Gökkuşağı'm. Senin iyiliğine hayran kaldım'. Gökkuşağı, Yağız'a, mağarasında sakladığı çok güzel gökkuşağı taşlarını gösterdi. Taşlar parıldıyor, ışıldıyor, her biri farklı bir renge sahipti. Gökkuşağı, 'Bu taşları, insanlara iyilik yapanlara hediye ederim' dedi, 'Sen de çok iyi bir kalbe sahipsin, bu yüzden sana bir tane hediye etmek istiyorum'. Gökkuşağı, en büyük ve en parlak taşı Yağız'a verdi. Yağız çok mutlu oldu ve Gökkuşağı'na teşekkür etti. O günden sonra, Yağız ve Gökkuşağı sık sık görüşürlerdi. Yağız, Gökkuşağı'na hikâyeler anlatır, Gökkuşağı ise Yağız'a gökkuşağı taşlarının büyüsünü anlatırdı. Gökkuşağı, Yağız'a gökkuşağı taşlarının nasıl büyüdüğünü, nasıl ışıldadığını, nasıl farklı renklerin birleşerek harika bir güzellik oluşturduğunu öğretti. Bu sayede Yağız, doğanın güzelliğini ve farklılıkların bir arada nasıl güzel bir bütün oluşturduğunu anladı. Yağız, Gökkuşağı'nın anlattıklarından çok şey öğrendi. Gökkuşağı, Yağız'a saygının, yardımseverliğin ve doğaya olan sevginin önemini anlattı. Yağız, köy halkıyla paylaştığı her hikâyede bu değerleri de paylaşırdı. Köyde herkes Gökkuşağı ve Yağız'ın arkadaşlığının güzelliğinden ve Yağız'ın iyiliğinden bahseder oldu. Yağız'ın iyiliği köyün her yanına yayılmıştı. Yağız, Gökkuşağı'ndan öğrendiklerini, köydeki herkese saygıyla, yardımseverlikle ve doğaya karşı sevgiyle yaklaşarak gösterdi. Bir gün, köyün yakınlarında büyük bir yangın çıktı. Herkes korku içindeydi. Yağız, Gökkuşağı'ndan yardım istedi. Gökkuşağı, ağzından su fışkırtarak yangını söndürdü. Yağız'ın cesareti ve Gökkuşağı'nın gücüyle yangın söndürüldü ve köy kurtuldu. Yağız’ın cesareti ve Gökkuşağı ile olan dostluğu, köyde büyük bir kutlamaya neden oldu. Herkes Yağız’a ve yardımseverliğine hayran kaldı. Yağız, bu olaydan sonra daha da ünlü ve sevilen oldu. Yağız, Gökkuşağı'nın armağanı olan gökkuşağı taşını her zaman yanında taşıdı. Bu taş, Yağız'ın iyilik yapmaya devam etmesinde ona ilham veriyordu. Yağız, her zaman hatırladı ki; iyilik yapmak, sevgi paylaşmak ve saygı göstermek en büyük zenginliktir. Yağız, hayatının geri kalanında, Gökkuşağı'nın öğrettiği değerlere sadık kalarak, köylülerine yardım etmeye, doğayı korumaya ve her zaman iyiliği yaymaya devam etti. Ve Gökkuşağı, hep gökyüzünde, Yağız'ı izleyerek onu korudu. Yağız’ın hikayesi, nesilden nesile anlatıldı ve herkese iyiliğin, cesaretin ve dostluğun önemini hatırlattı. Ve böylece, Yağız ve Gökkuşağı'nın hikayesi, bir iyilik ve dostluk masalı olarak, her zaman hatırlandı. Çünkü iyilik, her zaman en büyük sihirdir.