Çok uzaklarda, Pırıl Pırıl Ormanı'nın kalbinde, küçük bir kız çocuğu yaşarmış. Adı Yağmur'muş. Yağmur, parlak gözleri ve her zaman gülümseyen yüzüyle, ormanın en neşeli çocuğuymuş. Ancak Yağmur'un en büyük arzusu, arkadaş edinmekmiş. Günlerini yalnız başına, çiçeklerle ve kelebeklerle oyun oynayarak geçirir, akşamları da yıldızlara bakarak uyuyakalırmış. 'Keşke benim de arkadaşlarım olsaydı,' diye düşünür, bazen de hüzünlenirmiş. Bir gün, ormanın derinliklerinde gezinirken, garip bir ses duymuş Yağmur. Sese doğru koştuğunda, büyük bir ağacın altında, parlak bir ipek kumaşa sarılı bir şey görmüş. Yaklaştığında, kumaşı açmış ve gözlerine inanamamış: Onun önünde, minik bir prenses duruyormuş. Prenses'in saçları, güneşin batarken aldığı gibi turuncu ve kırmızı tonlarında parlıyor, gözleri ise gökyüzünün mavisi gibi berrakmış. Prenses, oldukça üzgün görünüyormuş. 'Merhaba,' demiş Yağmur, nazik bir sesle. 'Adınız ne?' 'Ben Gökkuşağı Prensesiyim,' diye yanıtlamış minik prenses, sesinde hafif bir titremeyle. 'Kayboldum ve evimi bulamıyorum.' Yağmur'un kalbi, Prenses'in üzüntüsünü görünce daha da çok sıkışmış. 'Korkma,' demiş Yağmur, 'Sana yardım ederim. Evini bulana kadar birlikteyiz.' İkisi el ele tutuşarak, ormanda yol almışlar. Yolda, birbirlerine hikayeler anlatmışlar, şarkılar söylemişler, güle oynaya zaman geçirmişler. Gökkuşağı Prensesi, büyüleyici hikayeleriyle Yağmur'u büyülemiş. Yağmur ise, Prenses'i ormanın gizli yerlerine, en güzel çiçeklerine götürmüş. Her geçen dakika, aralarındaki bağ daha da güçlenmiş. Yağmur, hiç olmadığı kadar mutluymuş. Nihayet, gün batarken, uzaktan tanıdık bir kule görünmüş. Gökkuşağı Prensesi, sevinçle bağırmış: 'Evim! Evimi bulduk!' Kuleye yaklaştıklarında, görkemli bir kapı açılmış ve onlara sarışın, uzun saçlı bir kadın çıkmış. 'Sevgili kızım!' diye bağırmış kadın, Gökkuşağı Prensesini kucaklayarak. 'Seni ne kadar özledim!' Ardından, Yağmur'a dönerek, 'Senin de, sevgili kızımın kaybolmasını önleyip, ona bu zor anlarda yardım ettiğin için sana minnettarım. Senin kadar iyi yürekli bir kız daha görmedim' demiş. 'Lütfen, bizimle kal. Her zaman misafirimiz ol.' Yağmur, Gökkuşağı Prensesi'nin ailesiyle birlikte, harika bir akşam geçirmiş. Aile, Yağmur'a sıcakkanlılık göstermiş, onunla birlikte oyunlar oynamışlar, ona lezzetli yemekler ikram etmişler. O gece, Yağmur, Gökkuşağı Prensesi'nin yanında, yumuşacık bir yatakta, huzurlu bir uykuya dalmış. Ertesi gün, Gökkuşağı Prensesi, Yağmur'a veda etmiş. 'Seni asla unutmayacağım,' demiş. 'Birbirimizi her zaman hatırlayacağız, değil mi?' 'Elbette,' demiş Yağmur, gözlerinden yaşlar akarak. 'Sen benim en iyi arkadaşımsın.' Yağmur, Gökkuşağı Prensesini kucaklamış. O gün, Yağmur, kalbinin arkadaşlık sevgisiyle dolduğunu hissetmiş. Artık yalnız değilmiş. Gökkuşağı Prensesi'nin, dostluğun değerini öğretmiş. Yağmur, her zaman, arkadaşlarının olduğunu, onları sevdiğini ve onlara her zaman destek olacağını anlamış. Bundan sonra, Yağmur, daha çok arkadaş edinmiş ve onlarla birlikte, Pırıl Pırıl Ormanı'nda neşe dolu günler geçirmiş. Her akşam, gökyüzündeki yıldızlara bakarak, Gökkuşağı Prensesi'ni hatırlar ve dostluğun güzelliğini yüreğinde hissedermiş. Ve Yağmur, her gördüğünde, gökkuşağını görünce, en iyi arkadaşının anısını kalbinde canlı tutarmış. Yağmur ve Gökkuşağı Prensesi'nin arkadaşlığı, bir masal gibi, sonsuza kadar devam etmiş. Yağmur, arkadaşlığın ne kadar değerli olduğunu öğrenmiş ve bunun hayatındaki en büyük hazine olduğunu anlamış. Arkadaşlık, yaşamın en değerli hazinelerinden biridir. Arkadaşlarınızla vakit geçirmek, gülmek, onlara destek olmak, sizi mutlu eder ve hayattaki zorlukları aşmanıza yardımcı olur. Hepinizin, Yağmur gibi, kalbinizdeki dostluk sevgisini her zaman koruyacağınızı umarım. Çünkü gerçek dostluk, her zaman değerli bir hediyedir.