Çok uzaklarda, bembeyaz karlarla kaplı, uçsuz bucaksız bir ormanın ortasında, buzdan yapılmış muhteşem bir şato yükseliyordu. Şatonun içinde, güzel kalpli, incecik bir prenses yaşıyordu; adı Leyla'ydı. Leyla, yalnızlıktan çok mutsuzdu. Günlerini buzdan heykellerle oynarak, parıldayan buz kristallerine bakarak geçiriyordu. Bir gün, ormanın kenarında yaşayan küçük Zehra, bu şatonun varlığını öğrendi. Zehra, çok meraklı ve iyiliksever bir kızdı. Herkesin yardımına koşar, ihtiyaç sahiplerine elinden gelen her şeyi yapardı. Leyla'nın yalnızlığını duyunca, onu ziyaret etmeye karar verdi. Zehra, soğuktan titreyerek, uzun ve zorlu bir yolculuktan sonra buz şatoya ulaştı. Şatonun kapısı, dev bir buzdan yapılmıştı. Zehra, kapıyı hafifçe tıklattı. 'Merhaba,' diye seslendi incecik bir sesle. 'Ben Zehra, Leyla prensese geldim.' Kapı yavaşça açıldı ve Leyla göründü. Prenses, Zehra'nın neşeli yüzünü görünce çok şaşırdı. 'Kimsin sen?' diye sordu Leyla, sesinde bir parça şüphe vardı. 'Ben Zehra. Komşu köyden geliyorum. Yalnız olduğunu duydum ve seni ziyaret etmek istedim.' Leyla, Zehra'nın sıcaklığına ve neşesine hayran kaldı. Şato, ilk defa o gün, kahkaha sesleriyle çınladı. Zehra, Leyla'ya getirdiği rengarenk çiçeklerden, küçük oyuncak bebeklerden ve çizdiği resimlerden bahsetti. Leyla, bu hediyelere çok sevindi. Zehra, hikayeler anlattı, şarkılar söyledi ve Leyla ile birlikte buzdan heykeller yaptı. Günler haftalara, haftalar aylara dönüştü. Zehra, Leyla'yı sık sık ziyaret ediyordu. Ormanın hayvanlarını da yanına alarak, Leyla'ya arkadaşlık ediyorlardı. Leyla'nın buzdan şatosu, Zehra'nın sıcaklığıyla, yavaş yavaş daha renkli ve neşeli bir yer olmaya başladı. Zehra, Leyla'ya paylaşığın güzelliğini öğretti. Oyuncaklarını, çiçeklerini, hatta en sevdiği hikayelerini Leyla ile paylaştı. Leyla, paylaşmanın ne kadar güzel bir duygu olduğunu anladı. Yalnızlığının yerini, sıcak bir dostluğun aldığını gördü. Bir gün, Zehra şatoya geldiğinde Leyla'yı çok üzgün buldu. Leyla, kışın şiddetli fırtınalarından dolayı şatosunun erimeye başladığını söyledi. 'Şatom eriyor Zehra,' dedi Leyla üzgün bir sesle, 'Ne yapacağım ben şimdi?' Zehra, Leyla'yı teselli etti. 'Üzülme Leyla,' dedi. 'Biz birlikte yeni bir şato yaparız! Daha da güzel bir şato!' İkisinin de yapabileceği kadarını yaparak, bir şato değil, şirin bir ev yaptılar. Zehra, köydeki dostlarına haber verdi ve herkes yardım için geldi. Birlikte, ağaçtan ve çiçeklerden bir ev yaptılar. Leyla'nın şatosu kadar görkemli olmasa da çok daha sıcak ve güvenliydi. Bu yeni evde, Leyla ve Zehra birlikte yaşıyordu. Leyla artık yalnız değildi. Zehra'nın dostları da onlara sık sık geliyor, birlikte oyunlar oynuyor, şarkılar söylüyorlardı. Leyla, paylaşmanın ve arkadaşlığın gücünü öğrendi. Zehra ise, yardımlaşmanın ve iyiliğin, her zaman karşılığını bulduğunu gördü. Kışın sertliği, dostluklarının sıcaklığının önünde eriyordu. Bahar geldiğinde, çevrelerindeki ağaçlar çiçek açtı, kuşlar ötmeye başladı. Leyla ve Zehra, yeni evlerinin önünde, güneşin altında oynuyorlardı. Leyla artık çok mutluydu. Yalnızlığını unutmuş, gerçek bir dost edinmişti. Bu olay, ormanın tüm canlılarına paylaşmanın, arkadaşlığın ve iyiliğin önemini göstermişti. Ve Zehra ile Leyla'nın hikayesi, kuşaktan kuşağa anlatılarak, iyiliğin ve dostluğun her zaman zafer kazandığını hatırlatıyordu. Prenses Leyla'nın buzdan şatosu erimişti, ama onun kalbi, Zehra'nın dostluğu sayesinde, sonsuza dek sıcak ve mutlu kalmıştı.