Güneş, şirin bir köy olan Çiçekli Vadi'ye altın rengi ışınlarını saçıyordu. Zehra, Zeynep ve Derya, en yakın arkadaşlardı. Üçü de sağlıklı, neşeli ve yardımsever kızlardı. Her gün birlikte oyun oynar, birlikte şarkı söyler, birlikte bahçelerinde çiçek yetiştirirlerdi. Ama bugün farklıydı. Köyün en yaşlısı olan büyükanne Gülbahar hasta yatıyordu. Büyükanne Gülbahar, köyün kalbiydi; herkes ona danışırdı, herkes onu severdi. Hastalığı ise herkesi üzmüştü. Büyükanne Gülbahar'ın hastalığı, sadece bedensel değildi; ruhu da yorgundu. Yalnızlık ve üzüntü ona ağır gelmişti. Zehra, Zeynep ve Derya, büyükanne Gülbahar'ı ziyarete gittiler. Büyükanne Gülbahar'ın yatağının başında oturdular. Büyükanne Gülbahar, 'Sevgili torunlarım,' dedi halsiz bir sesle, 'Çok yalnızım. Bahçemde yetiştirdiğim güllerin kokusunu özlüyorum, onlara bakamıyorum. Sizin yardımınıza ihtiyacım var.' Zehra, Zeynep ve Derya, büyükanne Gülbahar'ın sözlerini duyar duymaz gözlerinde bir ışık parladı. 'Endişelenmeyin büyükanne,' dedi Zehra, 'Biz sizin güllerinize bakacağız.' Zeynep, 'Ve size her gün hikayeler anlatacağız!' diye ekledi. Derya ise, 'Size en güzel şarkılarımızı söyleyeceğiz!' dedi neşeyle. Ertesi gün, kızlar büyükanne Gülbahar'ın bahçesine gittiler. Güller solmuş, dalları eğilmişti. Kızlar, önce gülleri yavaşça temizlediler. Kuru yaprakları tek tek kopardılar. Sonra, her bir gülün dibine bolca su döktüler. Toprakları yumuşattılar ve güllere özenle baktılar. Çalışırken aralarında neşe vardı. Birbirlerine destek oldular, güçlüklerin üstesinden birlikte geldiler. Birbirlerinin moralini yüksek tutmaya çalıştılar, birlikte çalışmanın verdiği mutluluğu paylaştılar. Akşamları ise, kızlar büyükanne Gülbahar'ın yanına gidip ona hikayeler anlatıyor, şarkılar söylüyorlardı. Büyükanne Gülbahar, kızların seslerini dinlerken yüzünde bir gülümseme beliriyordu. Yalnızlığı yavaş yavaş azalıyor, kalbi umutla doluyordu. Kızların yardımı ve ilgisi sayesinde büyükanne Gülbahar'ın hem bedeni hem de ruhu iyileşmeye başladı. Güller de, kızların özenli bakımı sayesinde yeniden canlandı, güzel kokularıyla bahçeyi doldurdu. Günler haftaları, haftalar ayları kovaladı. Büyükanne Gülbahar tamamen iyileşti. Kızların gösterdiği sevgi, saygı ve özveri sayesinde büyükanne Gülbahar tekrar eski neşesine kavuştu. Kızlar ise, büyükanne Gülbahar'a yardım ederek ne kadar büyük bir mutluluk duyduklarını anladılar. Yardımseverliğin, başkalarının mutluluğuna katkıda bulunmanın ne kadar değerli olduğunu öğrendiler. Büyükanne Gülbahar'ın iyileşmesi, tüm köy halkına büyük bir sevinç getirdi. Bu olaydan sonra, Zehra, Zeynep ve Derya, köyde kimseye yardım etmeyi asla ihmal etmediler. Hasta olanlara baktılar, yaşlılara yardımcı oldular, ihtiyacı olanlara destek oldular. Çünkü biliyorlardı ki, yardımseverlik, hayattaki en büyük mutluluklardan biriydi. Ve bu mutluluğu paylaşmanın, dünyayı daha güzel bir yer haline getirmenin en güzel yolu olduğunu anladılar. Çiçekli Vadi'de, yardımseverlik ve dostluk çiçekleri her zamankinden daha güzel açıyordu. Bir gün, köy meydanında oynarken, küçük bir kız çocuğu düştü ve bacağı burkuldu. Zehra, Zeynep ve Derya hemen koşup çocuğa yardım ettiler. Yarasını temizlediler, sargı sardılar ve ailesine haber verdiler. Küçük kızın ailesi, kızların yardımseverliğine çok teşekkür etti. Kızlar ise, yardım etmekten dolayı mutluluk duyduklarını belirttiler. Bu olay, onların yardımseverlik duygusunun ne kadar güçlü olduğunu bir kez daha gösterdi. Ve Çiçekli Vadi'de, yardımseverlik, dostluk ve sevgi her zaman vardı, her zaman olacaktır.