Zümra, küçük bir prensesti. Güneşin altın saçlarını okşadığı, gökyüzünün masmavi gözleriyle baktığı bir ülkenin sevgili prensesiydi. Hatice ve Zeynep adlı iki ablası ve Batuhan adlı bir abisi vardı. Hepsi birbirlerini çok sever, birbirlerine sıkıca sarılıp uyurlardı. Küçük, tüylü ve sevimli bir köpeği de vardı, adı Pamuktu. Pamuk, Zümra'nın en yakın arkadaşıydı, her yere onunla giderdi. Bir gün, Zümra, ablaları ve abisiyle birlikte sarayın bahçesinde oynuyorlardı. Pamuk da onlarla birlikte koşturup oynuyordu. Zümra, sarayın arkasındaki gizemli ormana doğru koştu. Ablaları ve abisi 'Zümra, ormana gitme! Tehlikeli olabilir!' diye bağırdılar ama Zümra'nın heyecanı her şeyi bastırmıştı. 'Sadece bir bakıp geliyorum!' diye bağırarak ormanın derinliklerine daldı. Orman, renk renk çiçeklerle ve çeşit çeşit ağaçlarla doluydu. Kuşlar neşeli şarkılar söylüyor, kelebekler rengarenk kanatlarıyla uçuyordu. Zümra, büyülü bir dünyanın içinde gibi hissediyordu. Pamuk da onunla birlikte koşturuyor, her yeni çiçeği kokluyordu. O kadar çok eğlendiler ki, vaktin nasıl geçtiğini anlamadılar. Bir süre sonra, Zümra etrafına baktığında, sarayı, ablalarını, abisini ve Pamuk'un sevimli yüzünü göremediğini fark etti. Korkmaya başladı. 'Kayboldum!' diye fısıldadı. Gözleri doldu, küçük dudakları titremeye başladı. 'Anne, baba!' diye bağırdı, ama sesi ormanın derinliklerinde kayboldu. Zümra, ağlayarak ormanda yürümeye başladı. Her ağacın arkasında, her çalılığın arasında sarayını aradı. Ama nafile. Yine de cesaretini kaybetmedi. 'Ablalarım ve abim beni çok seviyor, beni mutlaka bulacaklar!' diye düşündü. Pamuk, Zümra'nın yanından hiç ayrılmadı, onu sürekli yalayarak teselli etti. Ormanın içinde ilerlerken, küçük bir kulübe gördü. Kulübenin önünde yaşlı bir kadın oturuyordu. Kadın, Zümra'yı görünce gülümsedi. 'Küçük kızım, kayboldun mu?' diye sordu. Zümra, yaşlı kadına olanları anlattı. Yaşlı kadın, Zümra'nın başını okşadı. 'Korkma, küçük kızım. Ailenin sevgisi çok güçlüdür. Onlar seni mutlaka bulacaktır. Şimdi, biraz dinlen ve ısın. Sana sıcak bir çorba hazırlayacağım.' dedi. Yaşlı kadın, Zümra'ya sıcak çorba ve ekmek ikram etti. Zümra, karnını doyurduktan sonra biraz daha rahatladı. Yaşlı kadın, Zümra'ya güzel bir hikaye anlattı. Hikayede, birbirini seven bir ailenin nasıl her zorluğun üstesinden geldiğini anlattı. Hikaye, Zümra'nın kalbine sevgi ve umut aşıladı. Bir süre sonra, uzaktan gelen bir ses duyuldu. 'Zümra! Zümra!' Zümra, ablası Hatice'nin sesini tanıdı. Hemen yaşlı kadına teşekkür etti ve dışarı koştu. Ablaları, abisi ve Pamuk, onu kucaklayarak ağladılar. Sevinçten uçuyorlardı. Zümra da onlara sıkıca sarıldı. Bir daha asla ormana tek başına gitmeyeceğine söz verdi. Saraya döndüklerinde, anne ve babaları onları karşıladılar. Zümra, ailesinin sevgisini hissettiğinde, dünyanın en mutlu kızı olduğunu anladı. O gün, Zümra ve ailesi, birbirlerine olan sevgilerinin ne kadar güçlü olduğunu bir kez daha anlamışlardı. Zümra, o gün öğrendi ki, ailenin sevgisi, her zaman her şeyin üstesinden gelmeye yeterdi. Ormanın büyüsü, sevginin büyüsünün yanında çok küçük kalmıştı. Ve bu sevgi, Zümra'nın kalbinde sonsuza kadar yaşayacaktı. Bundan sonra Zümra, her zaman ailesinin yanında kalmaya karar verdi. Birlikte oyunlar oynadılar, birlikte şarkılar söylediler, birlikte büyüdüler. Zümra'nın kalbinde, ailesine olan sevgiyle dolu, mutlu bir yaşam başladı.