Hülya, arkadaşlarıyla bahçede top oynarken bir baktı ki, tüm arkadaşları yavaş yavaş yere bakıp toplanıyor ve bir şeyi inceliyorlardı. Hülya onların yanına gittiğinde gördüğü şey, yerde küçücük tüysüz bir şekilde hareketsizce duran kanatlı bir hayvandı. Minik bir serçe yavrusuydu bu çelimsiz ve güçsüz düşmüş kuş.
Çocuklar, etrafta başı boş gezen bir sürü sokak kedisi nedeniyle korkmuşlardı. "Ya kedilerden birisi onu yerse diye korkuyla bekliyorlardı çocuklar." Hülya avuçlarının içine aldı ve "Benim evde muhabbet kuşum var, onunla arkadaş olur, ona yemek veririz hem" dedi.
Ama minik yavru serçe ne yemesi gerektiğini bilmiyordu. Oyunu bıraktı ve serçeyi eve götürdü. Küçük tatlı kaşığına su koydu. Minik serçe, gagasıyla tüm suyu içti. Acaba o kadar mı susamıştı? Annesi kafesin içine küçük bir bez serdi, yumuşacık. Bir de kedisi vardı, ismi Sarmal. O da hayretle izliyordu.
Bezin üstüne serçeyi koyunca, sanki yuvasındaymış gibi uyudu. Uyanınca Hülya'nın annesi yumurta haşladı, şırıngaya koyup mama gibi, hatta kuşların yediği minik solucan şeklinde çıkarıp ufacık ufacık serçeye yedirdi. Artık çok daha iyi görünüyordu. Sonra camdan arkadaşlarına baktı.
Bir de ne görsün? Serçenin düştüğü yerin hemen üstünde bir yuva vardı. Ailesi oradaydı, meğer uçmak isterken yuvasından düşmüştü. Serçe öbür gün uyanıp cikciklemeye başladı. Artık çok daha iyi hissediyordu. Kafesteki arkadaşına ve Sarmal'a veda etti.
Hülya ve annesi serçe yavrusunu alıp yuvasına bırakmaya gitti. Bir bakmışlar, orada diğer kardeşleri de var. Anneleri onlara yemek getirmeye gitmiş belli ki. "Tek başına uçmaya kalkma bir daha tamam mı serçecik?" dedi Hülya. Annesi ise "Kuşlar düşe kalka uçmayı öğrenirler.
Hani sen geçen yıl bisiklet sürmeyi öğrenirken hep düşmüştün, dizlerin yara olmuştu ya, işte onun gibi bir şey. Öğrenene kadar çaba sarf etmek gerekiyor" dedi. Haklıydı, çok zor öğrenmişti bisiklet sürmeyi ve bisiklet sürmek dünyadaki en güzel şeylerden biriydi. "Ama kuşlar için uçmak bir seçenek değil, kanatları olduğu için uçmak zorundalar. Sen nasıl yürümek zorundaysan... Küçükken önce emekledin, sonra yürümeye çalıştın, ama hep düştün. İlk adımlarını attığında çok mutlu görünüyordun.
Bu şekilde öğreniyor hayatı tüm canlılar..." dedi. "Çok haklısın anneciğim, seni çooook seviyorum" diyerek sarıldı annesine ve yavru serçeyi yuvasına bırakıp el salladılar. Aradan aylar geçti. Dışarıda gezerken, oynarken serçe gördüğünde acaba benim minik serçem midir budur diye düşünüyordu. Sonuçta konuşmayı bilse gelir anlarım o olduğunu, ama onun haricinde hepsi birbirinin aynısıydı. Hem ben tüm hayvanları seviyorum zaten, ayırt etmeme gerek yok, ama keşke bilseydim o olup olmadığını diye düşündü.
Bir sabah erkenden bir ses duydu, "cikcikcik..." Hülya perdeyi açtı ve bir baktı ki üç tane serçe camının önüne gelmiş ve onu görmelerine rağmen kaçmıyorlardı. "Bu benim yavru serçem ve kardeşleri olabilir mi?" diye düşündü. Ellerini açtı, bir tanesi avucuna geldi ve kendisini sevdirdi. Normalde kuşlar insanlardan kaçardı.
Demek ki yavru serçe büyümüş, uçmayı öğrenmiş ve kardeşleriyle ona teşekkür etmeye gelmiş. Konuşamıyordu işte, ama yine de o olduğunu anlamamı sağladı diye düşündü gülümseyerek. Bir şeye emek vermek ve karşılığını görmek ne kadar güzeldi. Serçeler uçarken arkalarından el salladı Hülya.
Oyun oynamaya çıktığında tüm arkadaşlarına bu durumu anlattı. Hepsi tüm hayvanlara iyi davranmaya başladı. Çünkü o hissi bilmek istediler. Sevdikleri, yardım ettikleri bir hayvan onları bulup tekrar gelir miydi acaba? "Zaten canlılara, doğaya, her şeye karşı iyi davranmalıyız" dedi Hülya. Haklıydı da. Annesi bu konuşmalarını camdan duydu ve onunla gurur duydu.
Bu metin kocamanbisite.com için özel olarak yazılmıştır. Ticari maksat taşıyan tüm diğer dijital ortamlar ve basılı mecralarda kullanımı, kopyası, atıfı yasaktır. Eğitim maksatlı kullanım için her bir hikayeye yönelik izin alınması zorunludur.
